Zwanger worden, wist je dat dit voor 1 op de 6 stellen niet vanzelfsprekend is? Dat is behoorlijk veel, vind ik. Ook in mijn eigen omgeving zie ik het van dichtbij. Bij familie (niet bewust, daar was ik toen nog veel te klein voor), en nu ook bij vrienden. En wat wil je graag iets doen voor diegene. Maar helaas kan je niet meer doen dan een luisterend oor zijn. 

En toen werd ik zelf zwanger. Super gepland, super blij maar toch voelt het ergens ook heel erg dubbel. Want ik mag nu wel dat geluk ervaren waar de ander ook zo naar verlangt. Voor die ene persoon kan je nog steeds niet veel doen, behalve nog steeds luisteren. Indirect wel.. Dit is het namelijk het moment dat je via Moeders voor Moeders iets concreets kan doen voor stellen met vruchtbaarheidsproblemen. Iets waar ik al vaker over had gehoord, maar mij tot dat ik zelf zwanger werd nog nooit zo in verdiept had. Aanmelden voor Moeders voor Moeders is echter super makkelijk!

Moeders voor moeders

Moeders voor Moeders is een organisatie die urine inzamelt van vrouwen, die tussen de 6 en 16 weken zwanger zijn. Op dat moment zit er namelijk veel hCG-hormoon in je urine (het hormoon waardoor een zwangerschapstest positief wordt). Dit hormoon heeft heel veel nuttige functies, zoals het stimuleren van de groei van de embryo, maar kan helaas ook een hoop zwangerschapskwaaltjes met zich meebrengen, zoals misselijkheid, vermoeidheid en stemmingswisselingen. Door dit hormoon uit de urine te halen van zwangere vrouwen, kunnen medicijnen gemaakt worden, waar stellen met vruchtbaarheidsproblemen weer gebruik van kunnen maken. 

Ik wil ook mee doen!

Binnen 2 dagen nadat ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen had, wist ik, dit wil ik gaan doen. Maar hoe ga ik dit nu aanpakken? Want leuk dat ik dit wil, maar dit keer is dit ook iets van mijn vriend, dus vond ik dat hij hier ook een stem in had. En van zijn reactie was ik van te voren niet al te zeker. Ik loop hem namelijk al jarenlang te pushen dat hij zich maar eens moet laten registreren als donor en zich op moet geven als bloeddonor en stamceldonor. Dingen die ik heel belangrijk vind in mijn leven en waarvan hij het helemaal prima vind dat ik het doe, maar zelf (nog) niet aan deelneemt. Dus wat zou hij hier van vinden? Zijn reactie verraste mij wel een beetje. Hij zei gelijk, als jij dat wil doen, moet je dat doen, het past wel bij jou. Daarmee was zijn reactie klaar en mijn inschrijving definitief. 

De aanmelding

Vanwege het coronavirus werd het intakegesprek telefonisch gedaan. Het was dus wachten op een telefoontje, maar dat kwam al snel. Alles werd duidelijk uitgelegd en dezelfde week werden de eerste bussen al geleverd. De bussen worden wekelijks omgewisseld. Jij zet de bussen neer op een van te voren afgesproken plaats en daar vind je later op de dag weer nieuwe bussen. Zo hoef je er dus ook niet voor thuis te blijven. Het werkt dus heel gemakkelijk. En ook als je de hele dag op je werk bent en maar 1x per dag urine op kan vangen, zijn ze al enorm blij met je. Alle beetjes helpen. 

Hoe het bij mij verliep

De eerste 2 weken was ik enorm enthousiast en deed ik fanatiek mee. Volle bussen werden ingeleverd. Na een week of 2 begon mijn enthousiasme wat af te nemen. Dit had niet zo zeer met Moeders voor Moeders zelf te maken, maar met hoe ik mij voelde. Begrijp mij niet verkeerd, ik mag echt niet klagen over hoe ik mij gevoeld heb. Als je de horror verhalen van anderen hoort/leest, dan stelde mijn beetje misselijkheid niet zo veel voor. Maar zodra ik de badkamer in liep (waar ik de kannen bewaarde) werd ik al kotsmisselijk. Voor mijn idee stonk de hele badkamer naar de geur die uit die kannen kwam. Waar ik de eerste 2 weken hier niet zo veel van gemerkt had, was daarna de geur ineens niet meer om te houden. Dit heeft dus niet aan de geur zelf gelegen, maar aan mijn veranderende hormonen. Ik merkte dat het mij hierdoor steeds meer moeite kostte om urine op te vangen. De kannen die ik inleverde werden steeds minder vol, totdat ik ineens een hele week nog niets had opgevangen. Dat was het moment waarop ik dacht, nu moet ik voor mezelf ga ik het toch maar stop zetten. 

Ik heb een mailtje gestuurd en uitgelegd waarom ik er voorlopig even mee wilde stoppen. Al snel kreeg ik een reactie terug met dat dat geen enkel probleem was, dat er geen nieuwe kannen meer geleverd zouden worden en veel beterschap. Mocht ik mij in de komende weken weer goed genoeg gaan voelen, dan kon ik altijd weer mee gaan doen. 

En in de toekomst?

Zou ik mij een eventuele volgende keer weer inschrijven? Ja zeker. Al is het maar 2 of 3 weken dat je echt goed deelneemt, het is in elk geval iets. En elke zwangerschap schijnt toch echt anders te zijn, dus je weet nooit hoe lang je het dan vol houdt. Anouk heeft deze zwangerschap bijvoorbeeld gekozen niet deel te nemen omdat zij vanaf week 5 al heel erg misselijk was en veel overgaf.
Het kost echt maar weinig moeite en het is ook ontzettend interessant om de verhalen te lezen van vrouwen die zwanger zijn geworden met behulp van de medicatie via Moeders voor Moeders. Dat is tenslotte toch waar je het voor doet. Ga jij je ook aanmelden?