En dan opeens is het 8 november. Na 17,5 week staat mijn eerste dag terug na mijn verlof voor de deur. Nu als moeder van twee prachtige zoons, Julian en Boaz. Maakt een tweede keer na verlof de stap terug naar werk voor mij makkelijker? Het is vooral anders.

Naar de opvang brengen is inmiddels niet meer zo spannend, ik heb er veel vertrouwen in. Wat het wel spannend maakt, is dat ik weet wat voor tweestrijd me af en toe te wachten zal staan. 

Tweestrijd

Mijn twee kanjers zijn het belangrijkste in mijn leven, waar ik mij zorgen over mag maken en waar ik heel veel liefde voor mag voelen. Wat een cadeau is dat. Wel brengt dat soms een tweestrijd met zich mee. Ik kijk namelijk niet uit naar dit einde, ons gezin is compleet en voor nu zit zo lang samen doorbrengen er niet meer in. Misschien kijk ik er dus stiekem zelfs een beetje tegenop. En dat terwijl ik tegelijkertijd ook weer uit kijk naar mijn werkende leven en meer zijn dan alleen mama. Dat maakt mij leuker als vrouw, vriendin en moeder, en dat weet ik. Dat lijkt alleen voor de buitenwereld niet altijd met elkaar te rijmen. Soms voel ik dan ook de druk van ‘je moet er zin in hebben terug te keren’ en er vooral geen traantje om laten.

Door anderen wordt soms veronderstelt dat mijn ambitie verandert zal zijn. Er wordt mij gevraagd of ik minder ga werken. Mijn man krijgt die vraag niet. Waarom? Ik ben er niet minder ambitieus door geworden. Wel besef ik me meer dan ooit dat ik werk om te leven in plaats van dat ik leef om te werken. En die instelling voelt heerlijk. Dat gevoel gun ik iedereen.

Dubbele gevoelens

Gelukkig mag ik onderdeel zijn van een top team bij een heel fijne organisatie. Ik weet alleen wel dat het ook nu uitdagende momenten met zich mee zal brengen en dat het weer even zoeken zal zijn naar ritme. De nachten die niet allemaal even goed gaan en zorgen voor veel slaapgebrek. De kolf momenten als het niet lukt omdat er een afspraak tussendoor komt of alles gewoon even niet wilt werken. De meningen van anderen over hoe ik dit alles aanpak omdat ze het niet begrijpen. De momenten waarop ik me afvraag hoe het op de opvang gaat, wanneer de kleine heeft besloten daar bijvoorbeeld niet te slapen of geen fles te drinken. Hoe ik in de ochtend een race tegen de klok voer om de kids schoon, aangekleed en met een volle buik op schooltje af te leveren en zelf op tijd achter mijn bureau te zitten. Hoe ik soms toe zal leven naar een positief bericht en me dan ook tegelijkertijd schuldig voel naar mijn werk omdat ik daar aan denk. Allerlei struggels die weer gaan komen, dat besef ik me meer dan vorige keer. Ik wil geen uitzonderingspositie krijgen maar hoe fijn is het dat ik de flexibiliteit heb mijn agenda zelf in te delen en dat hier begrip voor is.

Waarom ik dit deel? Omdat ik wil dat het taboe over ouderschap in combinatie met werk verdwijnt en ik mensen die het niet begrijpen graag meeneem in hoe dubbel het kan zijn. Want ja lieve mensen, moeder of vader zijn en carrière maken kan wat mij betreft hand in hand gaan. Ik heb er weer zin in, hoe dubbel ook!